11 May Torunlarıma Mektuplar: Çocuklarım

Bu hayatta en çok neye sevindiğimi sorsalar çocuklarımın var oluşuna diyebilirim. Onlar doğduklarında benim de her genç anne gibi (üstelik gerçekten de gençtim) bir sürü korkum vardı;

Ya iyi bakamazsam..
Bakamadığım için kendimi suçlarsam, beni suçlarlarsa..
Onlara yetemezsem..

Ya yeteri kadar sevemezsem..
Yarın, öbür gün onlar beni sevmezse..
İstemez, yargılar, suçlarlarsa…

Ya onlara bir şey olursa…
Bakamazsam, hasta olurlarsa, sakatlanırlarsa..

Ya kaybedersem..

Ya iyi okumazlarsa, adam olmaz, kendilerine bakamazlarsa..

Ve…
Ya seçimlerini yanlış yaparlarsa..
Ya mutsuz olurlarsa!

Bu korkularla ne hallere geldiğimi tahmin ediyorsundur Derin’ciğim, senin şimdi koşturduğun gibi deli dana gibi ordan oraya koşturuyordum. Bir işe yarıyor muydu? Hayır, her şey olacağına varıyordu.

Bahsettiğim çocuklarım:

Derin’ciğim, annen Aymin (aşağıdaki resimde seninle birlikte)

Kuzey’ciğim, baban Yaman (aşağıdaki resimde seninle birlikte)

şimdi böyleler…